1967

W latach 1967-1970 uczęszczała do Liceum Sztuk Plastycznych w Warszawie.

1970

W latach 1970-1972 studiowała malarstwo w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu. W 1970 artystka rozpoczyna cykl prac w tkaninie związanych z figurą ludzką, który kontynuuje do 1980 roku.

1972

W latach 1972-1976 studiuje w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie uzyskała dyplom z malarstwa w pracowni profesora Tadeusza Dominika oraz z tkactwa w pracowni profesora Zbigniewa Gostomskiego i z prac na papierze w pracowni profesora Romana Owidzkiego.

1976

Bożenna Biskupska bierze udział w XI Ogólnopolskiej Wystawie Sztuki Młodych w Sopocie, gdzie otrzymuje wyróżnienie. W tym czasie tworzy 5 tkanin z sizalu z motywem figury ludzkiej o wymiarach ok. 3 x 3 m oraz 10 tkanin o wymiarach ok. 100 x 100 cm, które zostały zaprezentowane podczas wystawy w Palace Kirke w Kopenhadze.

1978

W 1978 roku Bożenna Biskupska debiutuje pokazem jednego dzieła w Domu Artysty Plastyka. Również w tym roku na świat przychodzi Zuzanna – córka artystki.

1980

W 1980 roku opracowuje kartony do ostatniej wykonanej tkaniny (350 x 850 cm) Spotkanie Bolesława Chrobrego z cesarzem Ottonem obecnie znajdującej się w zbiorach Muzeum Archeologicznego Środkowego Nadodrza w Świdnicy. Powstaje pierwsza monumentalna figura Figura biała wykonana z włókna poliamidowego o przeźroczystej opalizującej strukturze, która stała się częścią scenografii do przedstawienia Kamienie ze Seoon River w Starej Prochowni w Warszawie. Rzeźba znajduje się w zbiorach Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze.

W latach 1980-1983 Bożenna Biskupska pracuje nad cyklem obrazów figuratywnych Współistnienie.

WSPÓŁISNIENIE – cykl ekspresyjnych obrazów figuratywnych stanowiących swoistą opozycję do realizowanych równolegle monolitycznych rzeźb, jednocześnie zbliżających się do rzeźb w fizycznej budowie materii, poprzez nakładanie kolejnych warstw koloru. Istotne jest także dostosowanie formatu obrazu do naturalnej wielkości figury ludzkiej.

1981

Artystka bierze udział w VII Festiwalu Sztuki w CBWA Warszawie, gdzie otrzymuje II nagrodę.

1982 – 1984

W latach 1982-1984 Bożenna Biskupska opracowuje cykl 6. figur Trwanie o charakterze monolitycznym, którego celem jest aranżowanie przestrzeni, organizowanie i stwarzanie wzajemnych relacji pomiędzy rzeźbą. Układy nierozerwalnie związanych ze sobą rzeźb dają możliwość organizowania pewnego obszaru, w którym istotne są: gra proporcji i zależności poszczególnych elementów rzeźbiarskich. Figury te obecnie znajdują się w zbiorach Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze. W tym czasie powstają także pierwsze prace rzeźbiarskie w brązie. Równolegle Bożenna Biskupska pracuje nad 32. rzeźbami z cyklu Misterium Czasu, które będą prezentowane podczas XLI Biennale Sztuki w Wenecji w 1984 roku. Na cykl składają się wolnostojące figury o wysokości ok. 250 cm oraz tzw. destrukty – elementy pozwalające na swobodne kreowanie przestrzeni. Cała grupa rzeźb została wykonana z trocin, pakuł i sizalu, wiązanych za pomocą żywicy epoksydowej. Część cyklu Misterium czasu została zaprezentowana w Galerii Zamek w Reszlu w 1985 roku, w warszawskiej Zachęcie w 1986 roku, Galerii Im Turm w Berlinie w 1989 roku oraz podczas realizacji filmu Misterium czasu – żywioły, żywiołem opętane w reżyserii Barbary Dyksińskiej w 1985 roku. W latach 1982-1984 Bożenna Biskupska tworzy wielkoformatowe dzieła malarskie z cyklu Non omnis moriar. W kolejnych lata eksploruje ten temat w materii rzeźbiarskiej. Wybrane płótna z cyklu Non omnis moriar znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze oraz Muzeum Narodowym w Kielcach.

1983

Powstają pierwsze rzeźby w brązie – Płytowce obecnie znajdujące w się w kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi oraz Uniwersytetu Humboldta w Berlinie. Rzeźby zostały również zaprezentowane podczas XIV Międzynarodowego Biennale Małych Rzeźb w Brązie w Padwie w 1986 roku.

1984

W latach 1984-1985 powstaje 5 rzeźb z pakuł i trocin utwardzanych żywicą z cyklu Płytowce o zwartej, monolitycznej bryle. Artystka poszukuje formy, która w najpełniejszy sposób pozwoli przedstawić koncepcję czasu równocześnie ingerującej – wytyczającej przestrzeń, równocześnie rezygnuje z posługiwania się figurą ludzką i zmierza w kierunku form abstrakcyjnych. Rzeźby zostały zaprezentowane w Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze w 1988 roku.

Równolegle artystka opracowuje kolejny cykl rzeźbiarski Non omnis moriar, który składa się z 10. przyściennych rzeźb oraz 2., tzw. destruktów, wykonanych z konopi, lnu, pakuł i trocin zatapianych w żywicy, umieszczonych na konstrukcji metalowej. Artystka wprowadza kolor. Jako pierwszy pojawia się czerwony. Zarys rysunku postaci na papierze przerodził się w układ rzeźb. Postacie te sugerują symboliczne znaczenie skupione wokół tragicznego wymiaru egzystencji człowieka, jego nieuchronnego losu. Rzeźby zostały zaprezentowane w 1986 roku na wystawie w Państwowym Muzeum Oświęcim-Brzezinka.

W 1984 roku powstaje forma Sarkofag, kostium autorki wykorzystany został w filmie Barbary Dyksińskiej Misterium czasu oraz pierwsze rysunki figury Jednonogiego. W 1984 roku Bożenna Biskupska zostaje laureatką nagrody I stopnia im. Stanisława Wyspiańskiego za malarstwo i rzeźbę oraz otrzymuje stypendium Ministra Kultury i Sztuki. Uczestniczy również w V Międzynarodowym Biennale Miniatury Tkackiej, Savaria Museum w Szombathely na Węgrzech, gdzie otrzymuje I nagrodę za tkaniny z cyklu: Formy. Prace z tego cyklu znajdują się w zborach Savaria Museum oraz Historyczno-etnograficznym Muzeum w Chojnicach. Również w 1984 roku jej rzeźby reprezentują Polskę podczas XLI Biennale Sztuki w Wenecji.

1985-1987

Artystka zaczyna eksplorować nową materię rzeźbiarską – beton. Odchodzi od formy monolitycznej i materiałów naturalnych. Ekspresja prac wydaje się zbliżona do malarskiej. Rzeźby ulegają dalszej deformacji. Bożenna Biskupska zaczyna stosować czyste barwy jak: błękit, czerwień, ultramaryna. Rzeźby sytuowane są w wytyczonych, ściśle określonych geometrycznie przestrzeniach na niewysokim podwyższeniu, wypłonionym ziemią pokrytą czystym pigmentem. Powstają rzeźby Organizm, Siedzący, Jednonogi w intensywnych, czystych barwach odpowiednio: turkusowym,

czerwonym, ultramarynowym oraz rzeźba Płytowiec.

1986

W warszawskim Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych (obecnie Zachęta Narodowa Galeria Sztuki) odbywa się monograficzna wystawa podsumowująca dotychczasowe dokonania artystyczne Bożenny Biskupskiej.

1987-1988

Powstają rzeźby W drodze, które są pomostem między dotychczasową twórczością rzeźbiarską a figurą Jednonogiego. Równocześnie artystka tworzy rzeźbę Chwytający powietrze powiązaną z późniejszym cyklem obrazów Klatka.

W tym czasie artystka bada nowe koncepcje. Zamiast organizowania przestrzeni zaczyna ją zaznaczać dzięki wyjściu rzeźb w plener. W ten sposób równocześnie utrzymuje relacje z naturą wcześniej akcentowaną wykorzystywanymi materiałami.

Artystka rozpoczyna nowy cykl malarski Opisanie domu. Ekspresyjne płótna ukazują zgeometryzowaną postać ludzką, a podczas wystaw były zestawiane z rzeźbami w betonie.

Odbywają się dwie ważne monograficzne wystawy artystki. Pierwsza w Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze, podczas której zaprezentowane zostały najważniejsze cykle prac: Płytowce, Misterium czasu, obrazy z cyklu Non omnis moriar i Opisanie domu oraz rzeźby: Organizm, Siedzący, Jednonogi. Była to wystawa, na której pierwszy raz została pokazana figura Jednonogiego. Motyw postaci o jednej nodze stanie się dominującym w twórczości artystki. Druga prezentacja została zorganizowana w Muzeum Narodowym w Kielcach.

1989

Podobnie jak w zielonogórskim muzeum Bożenna Biskupska prezentuje cykle prac: Płytowce, Misterium czasu, obrazy z cyklu Non omnis moriar i Opisanie domu oraz rzeźby: Organizm, Siedzący, Jednonogi w Im Turm Gallery w Berlinie.

Bożenna Biskupska rozpoczyna cykl malarski Figura z przeskalowaną postacią często trzymającą w dłoniach pudełko, który to motyw pojawił się już wcześniej w obrazie Jednonogi z lat 1987-1988. Powstaje ok. 40 obrazów o wielowarstwowej strukturze farby, przez którą wygaszana jest barwa ostatecznej kompozycji. W cyklu tym artystka zwraca również uwagę na ograniczenie jakim jest prostokąt płótna, znacząco abstrahujący przedstawienie z przestrzeni, co daje pole do rozważań na temat jej ograniczania czy wyznaczania. Prawdopodobnie w tym momencie należy upatrywać powstania idei Klatki, kontynuowanej w latach 90. XX wieku w rzeźbie, malarstwie oraz performansach. Również w tym momencie można odnaleźć zalążek koncepcji Wytyczania obrazu.

Obrazy z cyklu Figura znajdują się m.in. w kolekcji Kokusai Koeki Co. w Tokio.

W 1989 roku powstają dwa monumentalne płótna niezwykle ważne dla artystki: Oczekiwanie i Żądło potwierdzające odejście od malarstwa figuratywnego do nieprzedstawiającego. Otwierają one nową drogę formalnych rozwiązań, które będą eksplorowane w kolejnych latach. W obrazach pojawia się diagonalna linia i intensywne zestawienie barw widoczne wcześniej w polichromowanych, betonowych rzeźbach.

1991

W wyniku rozważań na temat przestrzeni, jej ograniczania, akcentowania czy otwierania powstają pierwsze rzeźby i obrazy z cyklu Klatka. W rzeźbie jest to forma ażurowej, wiotkiej konstrukcji o wymiarach 300 x 100 x 100 cm, delikatnie rozwibrowanej dzięki zastosowaniu cienkiej, stalowej siatki, w której artystka umieściła rzeźbę. Równocześnie klatka ta została wykorzystana przez Bożennę Biskupską do jej performansu przygotowanego w jej pracowni, dla krytyków i artystów z międzynarodowej grupy Richarda Demarco. Oba wydarzenia pozwoliły na połączenie rozważań na temat czasu, które podejmowane były w rzeźbach z cyklu Misterium czasu oraz Non omnis moriar, w nowym kontekście trwania w wytyczonej przestrzeni. Klatka w różnych formach konstrukcyjnych z uwzględnioną figurą ludzką lub zdekonstruowana do jej poszczególnych elementów była prezentowana w galerii Atrium Międzynarodowego Funduszu Walutowego w Waszyngtonie w 1994 roku oraz Muzeum Polskim w Chicago w 1995 roku. Wprowadzane przez Bożennę Biskupską modyfikacje prowadzą również do kolejnego elementu istotnego dla niej, jakim jest gest artysty, co szczególnie będzie widoczne w cyklu prac Wytyczanie obrazu malowanych olejem lnianym na niezagruntowanym płótnie, gdzie początkowo widoczny jest jedynie nieznaczny ślad – linia pozostawiona na nieomal niezmienionym płótnie.

Formalne aspekty: wielowarstwowość i strukturalność, materia i gęstość warstwy malarskiej, pochodzące z cyklu Figura oraz zaobserwowana wówczas relacja między granicą płótna a przestrzenią początkowo podkreślaną niewielką bordiurą, rozwijane są w malarskiej wersji cyklu Klatka. Artystka sukcesywnie pomniejsza figurę ludzką będącą w pewnych aspektach nawiązaniem do postaci Jednonogiego, by ostatecznie w 1994 roku „uwolnić ją z klatki” i usunąć z obrazu. Od tego momentu figura Jednonogiego występować będzie w rzeźbiarskich formach wypowiedzi artystycznej jako punkt anektujący lub organizujący przestrzeń. Obrazy i prace na papierze z cyklu Klatka znajdują się w zbiorach Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku oraz kolekcji Banku Pekao S.A.

1993

Artystka pracuje nad rzeźbami biorącymi udział w spektaklu KababaKai/ Re-animacje Lothe Lachmann Videoteatru „Poza”. Kooperacja z Jolantą Lothe i Piotrem Lachmannem przyniosła zderzenie formy rzeźbiarskiej z aktorem, dźwiękiem, wideo oraz prawami rządzącymi spektaklem. Inscenizacja została zrealizowana w Zamku Biskupim w Reszlu (Oddział Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie).

1994

W siedzibie Międzynarodowego Funduszu Walutowego w Waszyngtonie odbywa się wystawa Bożenny Biskupskiej – Malarstwo i rzeźba.

1995

To istotny rok w twórczości Bożenny Biskupskiej, kiedy to po 19 latach eksplorowania różnych idei, kanon podejmowanych przez nią tematów zostaje ukonstytuowany, a są nimi praca z przestrzenią, ślad, linia oraz czas. Wtedy też wracając do źródeł dyskursu dotyczącego sztuk plastycznych, artystka ustala nowy punkt wyjścia dla swojej koncepcji, jakim jest gest artysty – powstaje cykl Wytyczanie obrazu. Nie dziwi więc początkowe ograniczenie barwy do bieli z wykorzystaniem samego oleju lnianego, który dopiero z biegiem czasu nabiera koloru. Bożenna Biskupska kreśli pionowe lub horyzontalne linie na papierze. W innych kompozycjach, z wykorzystaniem szablonu systematycznie odciska hieroglificzne znaki uszeregowane w regularne układy. odkrywa ślad jaki zostaje nie tylko na aktualnie opracowanym arkuszu, ale również na tych znajdujących się pod spodem. Skupienie się na niemal samym geście malarskim pozwala jej właśnie na intuicyjnym wytyczaniu przestrzeni oraz pozostawieniu śladu, który z biegiem czasu będzie się zmieniał – nabierał żółto złocistych tonów o różnym natężeniu. W tym roku powstają również pierwsze obrazy z tej serii na płótnie. Początkowo są to, podobnie jak przy pracach na papierze, uproszczone znaki zgromadzone jak w piśmie hieratycznym w grupach, by przeobrazić się w 1999 roku w linie horyzontalne lub od 2000 roku w wertykalne kreślone na zagruntowanym na biało lub surowym płótnie. Do tych dzieł artystka używa podobrazi dostosowanych do zasięgu jej ramion, równocześnie rejestruje proces twórczy na taśmie wideo. Prace z tego cyklu znajdują się w zbiorach Banku Pekao oraz Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie. Cykl był wystawiany także na wystawach w 1999 roku: Wytyczanie obrazu w Galerii Zamek w Reszlu oraz w BWA we Wrocławiu W połowie lat 90. XX wieku powstają pierwsze realizacje z serii Tektonika, w których już zwielokrotniona figura Jednonogiego odlana z brązu rozmieszczana jest na betonowej podstawie. Rzeźba ta znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Gdańsku. W 1995 roku w Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie wspólnie z Adamem Falkiewiczem tworzy instalację malarsko-muzyczną opartą o cykl Wytyczanie obrazu. W tym samym roku odbywa się indywidualna wystawa artystki w Muzeum Polskim w Chicago oraz Zależności w łódzkiej galerii Manhattan, gdzie prezentuje pierwszą Budowlę możliwą skonstruowaną z cegieł pozyskanych z własnego domu i katalogów naśladujących formę cegły. Na wystawie zostaje zaprezentowana również rzeźba Jednonogiego z betonu wykonana w 1987 roku. W kolejnych latach artystka zintensyfikuje prace nad rzeźbiarskim cyklem Wytyczanie obrazu, w którego skład wejdą m.in. serie i instalacje: Wytyczanie obrazu 343, Tektonika, Upakowanie, Księgi, Wytyczanie obrazu 01. Kluczową postacią staje się figura Jednonogiego sukcesywnie multiplikowana i organizująca przestrzeń kompozycji w określonym porządku.

1996

Powstaje kolejna Budowla możliwa. Przy użyciu ośmiometrowych bali Bożenna Biskupska wytycza przestrzeń tworząc dynamiczne układy konstrukcji przy wykorzystaniu linii skośnych podobnie, jak w przypadku obrazów z serii Klatka zawierających w sobie linię diagonalną. Artystka rozpoczyna cykl obrazów Rysunek rzeźby, nad którym zintensyfikuje prace około 2017 roku oraz rozbuduje o instalację rzeźbiarską realizowaną w latach 2017-2020. Rzeźby z tej serii znajdują się w zbiorach Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.

1997

Powstaje cykl siedmiu monumentalnych, betonowych rzeźb Jednonogiego. Ostatecznie zdefiniowana figura staje się znakiem artystki. Bożenna Biskupska opracowuje system jej multiplikacji w oparciu o cyfrę 7 oraz eksperymentuje z zaznaczeniem czy też wytyczaniem przestrzeni za jej pośrednictwem. Powielona, lecz za każdym razem indywidualna figura Jednonogiego, zostaje umieszczona w stalowej klatce – bryle składającej się jedynie z metalowych krawędzi. Bożenna Biskupska opracowuje cykl betonowych płyt o wymiarach 41 x 26 cm z hieroglificznie ujętą figurą Jednonogiego – Wytyczanie

obrazu 343, na który składają się 343 kafle oraz 7 odlewów w brązie. Jest to ukonstytuowanie się koncepcji, w której artystka podkreśla figurę Jednonogiego, oraz siedmiokrotną multiplikację. W ten sposób otrzymuje 49 postaci-znaków na każdym kaflu w układzie 7 na 7, które kolejny raz pomnożone przez liczbę 7 płyt dają wynik łączny 343 znaków.

1998

Odbywają się dwie wystawy artystki podczas których prezentuje prace malarskie z cyklu: Wytyczanie obrazu. Pierwsza prezentacja ma miejsce w Pałacu Opatów – Muzeum Narodowym w Gdańsku, gdzie poza cyklem malarskim zostaje zaprezentowana rzeźba Tektonika. Druga prezentacja odbywa się w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Podobnie jak w przypadku innych dzieł, na przykład z cyklu Klatka, powstają figury Jednonogiego odlane w brązie nawiązujące do kolejnych tożsamości postaci i idei artystki.

1999

Bożenna Biskupska tworzy instalację Upakowanie. Na serię składają się zapisy na foli negatywowej betonowych płyt z wizerunkiem serii Wytyczanie obrazu 343, zamkniętych w układach na 7 płaszczyznach umieszczonych w stalowej klatce o wymiarach 300 x 240 x 240 cm. Równocześnie powstaje zapis wideo Upakowanie (17 min.), który jest odrębną formą zapisu idei artystki. Autorka została zamknięta w symbolicznej klatce otoczonej płaszczyznami półprzeźroczystego, delikatnego papieru, by dokonać zapisu czasu i miejsca. W tym samym roku powstają również pierwsze cztery obrazy z cyklu Wytyczanie obrazu, by w 2002 roku ich liczba zwiększyła się do 23 płócien, wraz z rejestracją wideo. Bożenna Biskupska podkreśla tu interesujący ją motyw czasu. Instalacja Upakowanie znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Szczecinie, prezentowane w 1999 roku w Galerii Zamek w Reszlu i w 2001 roku w Galerii Wschodniej w Łodzi. Artystka bierze udział w wystawach: Figura w rzeźbie polskiej XIX-XX w. zorganizowanej w warszawskiej Galerii Zachęta, oraz Północ – Południe. Transkulturowe wizje w Muzeum im. X. Dunikowskiego w warszawskiej Królikarni.

2000

Bożenna Biskupska prezentuje swoje prace podczas Internationales Kunstfestival w Magdeburgu oraz Nord Art w Budesdorfie.

2002

W ramach rozwijania idei Wytyczania obrazu powstaje system Wytyczania obrazu 01. Bożenna Biskupska pomniejsza figurę Jednonogiego do niewielkiej postaci akcentującej przestrzeń betonowej płyty o wymiarach 41 x 26 cm. Odlane w brązie, metodą na wosk tracony, znaki układane są naprzemiennie z pustymi polami, stąd nazwa systemu zerojeden. Artystka tworzy logiczne matryce, które mogą pozwolić na rozstrzyganie o prawdziwości struktury przestrzenni lub odnalezieniu błędu. Równocześnie wyraźny jest tu proces multiplikacji samego, za każdym razem ręcznie wykonanego, znaku jak i powielania betonowych kafli w różnorodnych, badających przestrzeń układach oraz potencjału nieograniczonej całości. Wytycznie obrazu ma swoją kontynuację w pracy wideo Zapis idei z 2004 roku, który również podkreśla potencjalną nieskończoności systemu zero-jeden.

Moduł I Wytyczania obrazu 01 znajduje się w zbiorach Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. W 2002 roku odbywa się monograficzna wystaw Bożenny Biskupskiej Prace z lat 1982-2002 w Muzeum Rzeźby im. X. Dunikowskiego – Oddział Muzeum Narodowego w Warszawie. Podczas ekspozycji zostało zaprezentowane również kolejne ujęcie Wytyczania obrazu w formie rzeźby, gdzie stalowe, wertykalnie rozmieszczone pręty zostały osadzone na betonowej podstawie. Uczestniczy także w zbiorowej wystawie Transkulturowe wizje II. Polsko-amerykańska sztuka współczesna w Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w Królikarni, która następnie zostaje przeniesiona do Muzeum Narodowym w Szczecinie.

2003

Bożenna Biskupska pracuje nad płótnami z cyklu Klatka. W tym czasie pojawia się diagonalna linia dynamizująca i budująca napięcia w kompozycji. Równocześnie rozwija cykl Wytyczanie obrazu o kolejne prace olejne na kartonach.

Odbywa się wystawa artystki Prace z lat 1982-2002 w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Do udziału w performansie został zaproszony Adam Falkiewicz – muzyk, z którym Bożenna Biskupska współpracowała wcześniej w 1995 roku. W 2004 roku podobna kooperacja miała miejsce w Łódzkiej Galerii Manhattan.

2003 rok to również czas intensywnego uczestnictwa w zbiorowych wystawach, gdzie prace artystki otrzymują kolejne interpretacje zaproponowane przez kuratorów ekspozycji. Wśród nich są to m.in. Portrety strukturalne oraz BROŃORBlin, czyli od WARhola do WARpechowskiego, zorganizowanej w Muzeum Przemysłu – Fabryka Norblina w Warszawa; prezentacja Obiekty mentalne z międzynarodowej kolekcji Galerii Wymiany w Łodzi; Konceptualne związki – Sztuka Europy Środkowej: Polska-Czechy- Węgry-Słowenia, która odbyła się w Abshire-Debecki Studio and Gallery w Chicago; Forma i Kolor, Forum+ Gallery, Chicago.

2004

To moment prezentacji koncepcji Wytyczania obrazu w Galerii Grodzkiej w Lublinie oraz Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie. Podczas pierwszej prezentacji Bożenna Biskupska naniosła na ściany galerii rysunek siatki, by w nim rozmieścić kafle z systemu Wytyczania obrazu 01. Wtedy też po raz pierwszy pojawia się fotograficzna reprezentacja ściany modułów z Wytyczaniem obrazu. Drugiej ekspozycji towarzyszy również performans zorganizowany we współpracy z Adamem Falkiewiczem. W 2004 roku Bożenna Biskupska wraz z córką Zuzanną i Zygmuntem Rytką zakładają Fundację Sztuki Współczesnej In Situ.

2005

W tym roku odbywają się trzy prezentacje prac Bożenny Biskupskiej: Wytyczanie obrazu w Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie, Zapis idei – Rejestracja zwielokrotniona w Centrum Kultury Zamek we Wrocławiu oraz wystawa W drodze w Jüdisches Museum Westfalen w Dorsten w Niemczech.

2006

W twórczości artystki pojawiają się różne malarskie odmiany płócien z cyklu Klatka. Są to m.in. monumentalne kompozycje Klatki wielkie oraz nieco mniejsze płótna Klatki cięte. Również w tym czasie do kompozycji malarskich z tego cyklu artystka zaczyna wprowadzać olej lniany, który z biegiem czasu nadaje kompozycji złotego odcienia. Bożenna Biskupska bierze udział w pokazie Art First w Bolonii.

2007

Artystka przenosi się z Podkowy Leśnej z Pałacyku Myśliwskiego zbudowanym przez hrabiego Lilpopa w II połowie XIX wieku do Sokołowska, gdzie poświęca się odbudowie Willi Rosy w Sokołówsku oraz znacznie większemu przedsięwzięciu jakim jest trwająca do dziś odbudowa sanatorium dr. Brehmera.

Uzdrowisko w Sokołowsku (niem. Gőrbersdorf) w Sudetach, niedaleko Wałbrzycha, założył w roku 1854 doktor Hermann Brehmer, pionier koncepcji leczenia sanatoryjnego. Było to pierwsze na świecie sanatorium dla chorych na gruźlicę. Przypominjący średniowieczny zamek malowniczy budynek Sanatorium Brehmera wzniesiono z czerwonej cegły w stylu neogotyckim. Stosowana przez Brehmera metoda sanatoryjnego leczenia gruźlicy odpowiednimi warunkami klimatycznymi, hydroterapią i specjalnym odżywianiem stała się modelem dla uzdrowiska w Davos w Szwajcarii, które zainspirowało Czarodziejską górę Tomasza Manna. Z tego powodu Sokołowsko, które na przełomie XIX i XX w. ekskluzywnym uzdrowiskiem o międzynarodowej renomie, nazywano „śląskim Davos”. Do Czarodziejskiej góry nawiązuje Empuzjon Olgi Tokarczuk, jej pierwsza powieść opublikowana po otrzymaniu Literackiej Nagrody Nobla, której akcja rozgrywa się w Gőrbersdorf w roku 1913. W 1945 roku miejscowość znalazła się w granicach Polski i przemianowano ja na Sokołowsko dla upamiętnienia doktora Alfreda Sokołowskiego, polskiego internisty, który był bliskim współpracownikiem Brehmera. W okresie powojennym Sanatorium Brehmera funkcjonowało pod nazwą „Grunwald”, ale stan nieremontowanego budynku stopniowo się pogarszał. Wprowadzenie szczepień oraz leczenia gruźlicy antybiotykami znacznie ograniczyło zagrożenie zdrowia publicznego ta chorobą. W latach dziewięćdziesiątych XX w. sanatorium zamknięto. Na początku XXI wieku, niegdyś wspaniała budowla popadła w ruinę, a miary zniszczenia dopełnił pożar dachu w 2005 roku.

W 2007 roku też powstaje cykl wideo Przeganianie myśli, Po co, Tunel, Znaki, Chaos, który jest realizowany w trakcie rewitalizacji sanatorium w Sokołowsku. Natrętność skojarzeń i zaangażowanie w nowy obiekt stają się dla artystki materiałem do pracy. Powtarzalność i powracanie motywu przywołują potencjalną nieskończoność cyklu Wytyczanie obrazu 01 oraz projektów Budowli możliwej. W 2009 roku po raz pierwszy prezentowane są prace wideo podczas wystawy Przeganianie myśli w Galerii FF Forum Fotografii w Łodzi. W 2010 roku w Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi w ramach ekspozycji obrazy te były rzutowane na przezroczyste folie, ściany oraz podłogę galerii, włączając w przestrzeń dzieła również widzów. Filmy zostały również zaprezentowane w 2010 roku w Bałtyckiej Galeria Sztuki Współczesnej – Baszta Czarownic w Słupsku.

2008

Bożenna Biskupska kreuje ideę drugiej tożsamości obrazu odlewając w brązie olejne kompozycje z cyklu Klatka. Odbywają się liczne prezentacje kolekcji instytucji muzealnych, podczas których eksponowane są dzieła Bożenny Biskupskiej w tym: XX/XXI. Polska sztuka z kolekcji Warmińsko-Mazurskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, Samoidentyfikacja z kolekcji Zachodniopomorskiego Towarzystwa Zachęty Sztuki Pięknych, Kolekcje autorskie ze zbiorów Muzeum Ziemi Lubuskiej.

2009

W 2009 roku artystka bierze udział w wystawie Like a Rolling Stone, zorganizowanej przez Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku oraz warszawską Galerię Appendix2. Prezentacje jej prac odbywają się również w Niemczech podczas ekspozycji SIEGesIKONen/Icons of Victory – transFORM na uniwersytecie Humboldta w Berlinie.

Odbywa się pokaz płócien z cyklu Klatka w Podkowie Leśnej. Cykl ten zostanie ponownie pokazany w salach Multimedialnych w Sokołowsku w 2015 roku oraz w 2019 roku podczas londyńskiej wystawy w L’etrangere Gallery.

2011-2016

Od 2011 roku Fundacja In Situ, której fundatorką jest Bożenna Biskupska, prowadzi Międzynarodowy Festiwal Sztuki Efemerycznej Konteksty, któremu towarzyszą liczne prezentacje dzieł artystki. Od 2015 roku organizowany jest również Festiwal Sanatorium Dźwięku.

Prace Bożenny Biskupskiej są eksponowane podczas wystaw w 2011 roku: Post Gauguin, Contemporary Art Gallery, BWA, Katowice, oraz Meta-Weiss, Freies Museum Berlin i w 2013 roku An Approach to Being w @ckua Gallery w Kyoto. W tym czasie w kraju można było zobaczyć dzieła artystki podczas wystaw związanych z kolekcję Muzeum Narodowego w Szczecinie oraz Dolnośląskim Towarzystwem Zachęty Sztuk Pięknych.

W 2016 powstaje Katalog Entropii Sztuki, prezentowany w Laboratorium Kultury w Sokołowsku. Jest to instalacja zbiorowa 93 artystów w tym Bożenny Biskupskiej i Zygmunta Rytki składająca się z bibliotecznych szafek katalogowych, obiektów artystycznych, filmów i publikacji, a obecnie znajduje się w zborach Muzeum Współczesnego we Wrocławiu.

2017

Po intensywnej pracy nad cyklem Klatka, Bożenna Biskupska wraca do podjętej w 1996 roku serii Rysunek rzeźby. Początkowo białe płótna malowane olejem lnianym lub jasną stonowaną farbą zaczynają zapełniać linie w ekspresyjnych układach. Artystka stosuje tu oszczędną formę malarską, podkreślającą gest twórcy. Z biegiem czasu linia zaczyna przybierać coraz intensywniejsze barwy, a jej układy stają się coraz bardziej dynamiczne. Powstają wielowymiarowe dzieła w szarej tonacji ze złocistymi liniami oleju lnianego dające wrażenie ruchu w przestrzeni. Następnym etapem są czarne, niemal impastowo malowane obrazy, do których artystka wykorzystuje również płótna gruntowane jedynie klejem, by pozostawić widoczną, naturalną strukturę płótna. Bożenna Biskupska stosuje również ołówek i węgiel. Ekspresja tych obrazów prowadzi wprost do form rzeźbiarskich, w których artystka z stalowych drutów tworzy 49 postaci półklęczących na ażurowych cokołach. Seria rzeźb powstała w latach 2017-2020 a 3 z nich znajdują się w zbiorach Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku a obrazy m.in. w kolekcji Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych oraz Towarzystwa Przyjaciół Muzeum Narodowego w Szczecinie.

Dzieła z cyklu Rysunek rzeźby pokazywane był m.in. w 2018 roku na Ogólnopolskiej Wystawie ZRĄB w Centrum Nauki i Sztuki Stara Kopalnia w Wałbrzychu, a także na dwóch wystawach indywidualnych Bożenny Biskupskiej w Sokołowsku: Od materii do materii w ramach 10. Edycji Kontekstów. Kongresu Postartystycznego w 2020 roku oraz w 2021 roku podczas ekspozycji Rysunek rzeźby w Międzynarodowym Laboratorium Kultury w Sokołowsku.

2018

Bożenna Biskupska i Fundacja Sztuki Współczesnej — In Situ, otrzymują Nagrody Krytyki Artystycznej im. Jerzego Stajudy. Odbywa się wystawa Zrąb w Starej Kopalni Centrum Nauki i Sztuki w Wałbrzychu.

2019

Odbywa się monograficzna wystawa Bożenny Biskupskiej w Londynie Epitafium czasu, w L’etrangere Gallery.

2020

W cyklu: Rysunek rzeźby pojawia się seria obrazów malowanych na surowym, zagruntowanym klejem płótnie, na których również można odszukać ten charakterystyczny znak ikonografii artystki – figurę Jednonogiego.

Powstaje realizacja filmowa na temat twórczości Bożenny Biskupskiej – Od materii do materii.

2021

Odbywa się indywidualna wystawa artystki W formie oczekiwania w Otwartej Papierni w Jelenia Góra.

2022

Artystka regularnie przygotowuje woski do odlewów małych figur Jednonogiego wykorzystywanych w cyklu Wytyczanie obrazu 01. Równocześnie pojawia potrzeba realizacji tych charakterystycznych postaci w formie betonowych, delikatnie przeskalowanych w stosunku do postaci ludzkiej rzeźb o wysokości ok. 230 cm. Powrót do postaci Jednonogiego widać również w malarstwie.

2023

Bożenna Biskupska pracuje nad nowymi formami ostatecznie określonymi jako Rzeźby kontenerowe. Podobnie jak w cyklu rzeźbiarskim Rysunek rzeźby, wykorzystuje cienki stalowy drut, by za jego pomocą ukształtować postać kroczącą lub siedzącą. Nawiązując do wcześniejszych realizacji związanych z ideą Klatki – rzeźby umieszcza w bryle zabudowanego kontenera.

Powracający oraz ujawniający się coraz częściej w innych cyklach Jednonogi, zostaje podany procesowi „przeganiania”, podobnie jak wcześniej myśli w realizacjach wideo z 2007 roku. Sposobem na odwrócenie uwagi od natarczywej obecności Jednonogiego okazało się stworzenie serii ponad 50 niewielkich płócien z jego wizerunkiem.

Bożenna Biskupska i Zuzanna Fogtt z Fundacji Sztuki Współczesnej In Situ otrzymują nagrodę Marszałka Województwa Dolnośląskiego za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kultury – w zakresie konserwacji zabytków. Odbywają się ważne wystawy zbiorowe: Koloryt rozmaitości. Sztuka ze zbiorów Banku Pekao S.A. w Pałacu Czapskich w Warszawie; Widzenie ciałem. Kolekcja Galerii Studio w Galeria OP ENHEIM we Wrocławiu; oraz Wystawa z okazji jubileuszu Towarzystwa Przyjaciół Muzeum Narodowego w Szczecinie.

2024

Odbywa się monograficzna wystawa w Muzeum Narodowym we Wrocławiu w Pawilonie Czterech Kopuł – Bożenna Biskupska. Artystka i Budowla możliwa. Bierze udział w wystawie zbiorowej we wrocławskim BWA Miejsca odnalezione. W tym samym roku odbywa się wystawa w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku.

(Opracowane na podstawie: Bożenna Biskupska. Wytyczanie obrazu. Prace z lat 1982-2002, Warszawa, 2002; Bożenna Biskupska. Menument, Łódź, 2010; dokumentacja Zachęty – Narodowej Galerii Sztuki)